Jan C. van der Heide 
 | Zon in Leeuw 9 Graden |
 | Maan in Stier 12 Graden |
 | Laatste kwartier 21 dagen oud |
Gakje 4
Gakje 4
Lieve lezers en Jan ook,
Ik heb mijn vrouw Linda voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Ze heeft namelijk vrede met me gesloten.
En dat, dames en heren, na het zien van mijn zweeet sokkenla, mijn snurkgedrag én mijn losgeslagen meningen, houding in persoonlijke hygiëne, tandenborstel gedrag...
Als dát geen vredeswerk is, weet ik het ook niet meer...
Dagdag,
Gakje
*********************************
Lieve lezers en Jan ook,
Ik vroeg Linda: 'Als ik een dier was, welk dier zou ik dan zijn?'
Ze keek me serieus aan en zei:
'Ehm… een hangbuikzwijn met flaporen, de rug van een dromedaris…, de hersens van een vlo en het geheugen van een goudvis met een heksenneus...'
Ik dacht: dat is geen dier, maar een beestachtige optocht van een lange reeks vormeloze identiteiten uit een griezelig sprookje...!
Maar goed, altijd fijn om te weten dat Linda de enige is die mij echt kent... Heb jij ook een vriendin die je door en door kent...?
Of is het voor haar iedere morgen weer een hernieuwde kennismaking wie ze nu weer zal tegen komen...?
Dagdag,
Gakje
******************************
Lieve lezers en Jan ook,
Gisteren liep ik door een stiltegebied, hoor ik ineens luid gesnater. Ik zet m’n bril op… natuurlijk, wie anders?
Een eend met grootspraak en géén enkel respect voor de regels. Daarom gaat mijn voorkeur altijd uit naar Peking Eend...
Dagdag,
Gakje
******************************
Lieve lezers en Jan ook,
'De mens betaalt goud om te vliegen naar een plek waar hij verdrinkt in de regen of verbrandt bij de barbecue;
ik spreid mijn vleugels en vind kosteloos de plek waar het leven zacht, lieflijk en vriendelijk is om neer te strijken...'.
Ja, ik weet het, dergelijke wijsgerige gedachten heb ik vooral als ik kroosthee drink met een beetje zoetstof...
Dagdag,
Gakje
Lieve lezers en Jan natuurlijk ook,
Vanmorgen zei ik tegen Linda:
'Als je nog knapper wordt, pas dan maar op… straks roepen zelfs de haantjes: kip, ik heb je!'
Linda keek me aan alsof ik een rotte maïskorrel was, noemde me een seksist en dreigde me aan te geven bij haar schoonmoeder wegens ongewenst gedrag.
Ze zei dat mijn dossier binnenkort persoonlijk bij mama wordt afgeleverd, mét bijlagen én foto’s.
In pure paniek heb ik mijn excuses aangeboden, Linda’s zweterige platvoeten gekust en gesmeekt om genade.
Ik heb levenslang ramen lappen beloofd, de boodschappen doen én zes nieuwe verenjurkjes voor haar gekocht.
Want ooo… het allerergste is als mama zich ermee gaat bemoeien.
Dat betekent: huisarrest, water en brood, en honderd jaar lang geen BigMac meer.
En zoals mijn opa altijd zei: 'Een boerengans die zijn vrouw tegenspreekt, ligt voor je het weet in de soep.'
Dagdag,
Gakje
*******************************
Mijn vriend Lamme Goedzak, 1 vleugel doet het niet meer, daar heb ik zo'n bewondering voor en wil zijn levensgeschiedenis graag met je delen. Hoe het kan gaan in het bestaan... Lamme Goedzak is getrouwd met een lelijk eendje, ze kregen wonderschone kindertjes en ze leefden nog lang en gelukkig... Mooi hè...
Dagdag,
Gakje
*******************************
Ik zit momenteel knus opgeborgen in mijn comfortzone, met een kop thee in de ene hand en nul behoefte aan diepe gedachten of atypische gevoelens in de andere. Vandaar… staat hier verder niks...
Dagdag,
Gakje
******************************
Sinds ik ooit Linda hoorde zeggen:
'Een gans die soms denkt dat-ie ze ziet vliegen,
zweeft vaker in gedachten dan in de lucht...'
…is mijn leven niet meer hetzelfde.
Dat ene zinnetje? Pure wijsheid met veren.
Elke keer dat ik afdwaal in m’n hoofd, hoor ik het weer en hop! ik land meteen.
Geen verwarde warboel meer, gewoon: platvoeten op de grond, snavel in de wind.
Ik deel deze gouden tip dus graag —
want zelfs een gans moet soms even bijkomen van het fladderen.
Dagdag,
Gakje
******************************
Ik denk dat ik vandaag ga: Kroos vissen..., waggelen als een maffe eend..., vliegen zonder vleugels als een domme gans...of gewoon als een luie kip in mijn nest blijven liggen, dan word ik tenminste kampioen; ...niks doen...
Dagdag Gakje
******************************
Lieve lezers en Jan ook,
Ik had het van de week met een neefje over geld..., sparen... Hij vertelde over zijn spaardoel... en hij vroeg wat mijn spaardoel is... Ik vertelde hem dat ik voor mijn idioot hoge erfbelasting aan het sparen ben...
Dagdag Gakje
******************************
Eefje is een goede vriendin van me, voor de nieuwsgierigen, het is allemaal volledig platonisch, heeft mijn vrouw Linda het liefste.
Eefje klust graag. Zelf noemt ze het therapeutisch…
Haar man, Rob, is een groot persoon. Niet in morele zin, nee, gewoon qua oppervlak. Overdag is hij meestal wakker, wat jammer is, want dan kan hij dingen doen die het daglicht niet verdragen. Hij doet dingen die je niet hoort te doen als je getrouwd bent met iemand die je bij de voornaam kent.
Laatst vertelde Eefje, zuchtend met een soort thee, met whisky, in haar hand die alleen mensen drinken die te veel meemaken, dat Rob haar af en toe 'een lel' geeft. ‘Hij is moe,’ zegt ze dan, alsof het een verklaring is en geen bekentenis. ‘En ik ben aanwezig, op de verkeerde plaats en verkeerde moment.’
Maar goed, ook Rob moet slapen, knorrend als een varken. Dat doet hij met open mond en gesloten geweten.
En dan zit Eefje daar, op het randje van de bank, terwijl de hamer op de salontafel ligt alsof hij ook moe is. De zaag leunt tegen de muur, een beetje loom, een beetje hongerig. Eefje zegt dat ze dan soms een vreemd gevoel krijgt. Alsof haar handen zelfstandig willen gaan verbouwen. Van top tot teen begint ze te trillen. Geen idee waarom. Zegt ze.
Ik weet het ook niet.
Misschien is het gewoon liefde. Of iets dat daar vroeger op leek… in de verte… of zo…
Dagdag Gakje
******************************
Heb ik jullie weleens verteld over Ome Frans? Een overjarige gans met grootheidswaanzin die serieus denkt dat hij president van de wereld én van de wolken kan worden. Waarom? Zodat hij regenbuien kan verbieden als z’n veren nat worden. Prioriteiten, hè.
Tegenwoordig eist hij ook het Ministerie van Geluid op, zodat hij officieel en met volle toestemming mag gakken tijdens stille filmfragmenten, plechtige toespraken en heilige bijeenkomsten. Wat een engerd, hè.
Zijn vrouw schijnt hem regelmatig op te sluiten in de bench van de hond, maar dat werkt dus niet, Ome Frans heeft geleerd hoe hij met z’n snavel de deur van binnenuit op slot draait. Zegt ie: 'Veiligheid eerst, voor het geval de geheime dienst me zoekt.'
En laatst… tijdens een herdenking… gilde hij ineens, uit volle borst:
'STEM OP MIJ OF IK KAK OP DE KRANS!'
Sindsdien mag hij alleen nog naar buiten met een belletje om z’n nek en een bordje op z’n borst:
'NIET VOEDEREN. NIET STEMMEN. NIET VRAGEN.'
DagDag Gak(je)
******************************
Vanmorgen had ik een pestbui. Zo eentje waar je snavel van scheef gaat staan en je veren vanzelf overeind komen... En ja hoor, precies op zo'n moment besloot ik mijn gans-in-de-volle-glorie, Linda, te confronteren met mijn innerlijke frustratie.
Ik keek haar aan, mijn stem trilde van dramatische zelfoverschatting, en ik zei:
'Linda, ik krijg steeds jeuk van jou… van je veren. En als je een ei was, had ik je al lang teruggerold in het nest van je moeder.'
Tja. Stilte. Doodse stilte. Je kon een veertje horen vallen. En toen… BAM! Weg was ze. Met een verontwaardigde snater en een vleugelslag die klonk als een natte theedoek op beton, vloog ze linea recta naar haar beste vriendin, Gerda, die altijd net iets té begripvol kijkt voor iemand met een snavel.
En nu zit ik hier. Alleen. Zielig. Gakje in de rouw.
Vanavond, als ze terugkomt, en dat is als de wind gunstig staat en de sterren in een excuusvormig patroon liggen, weet ik al wat er gebeurt. Ik ga keihard huilen. Grote krokodillenganzentranen. En zij, o zo nobel in haar verenkleed, zal me troosten met iets als:
'Je moet voortaan niet meer zulke rare dingen zeggen hoor, Gakje.'
En dan kijk ik op. Tussen mijn zilte tranen door. Snavel een beetje trillend. Beetje zielig. Beetje aandoenlijk. Mijn ogen oefenen al de hele middag op schuldige puppyblik, maar dan in gans...
Ik weet dat ik fout zat. Maar hé, elke gans heeft wel eens een rotveerdag. Toch?
DagDag Gak(je)
**********************************
Gisteren zat ik met mijn grote vriend, Warrige Jaap, aan de toog van een knus café.
Ik zei: 'Ik heb net een biertje besteld dat zichzelf bijvult na elke slok. Pure magie!'
Jaap, die – zoals zijn bijnaam verraadt – nogal in de war is, wilde per se weten wat de formule was voor die ‘update’.
Dus ik fluisterde geheimzinnig: 'a² + b² = c².'
Zijn ogen begonnen te glimmen alsof hij de bron van het eeuwige dorstlessen had ontdekt. Hij bleef de formule maar herhalen, alsof hij er toegang mee kreeg tot een verborgen tapkraan.
Intussen vulde ik stiekem zijn glas telkens bij als hij niet keek. Het was ergens aandoenlijk…
Maar wat kan die kerel zuipen, zeg. Zou dat nou de oorzaak zijn van z’n warrigheid… of gewoon het gevolg?
DagDag Gak(je)
******************************
Ik heb al heel lang een brandend verlangen om een heel intieme en persoonlijke gedachte en gevoel met je te delen...
Het is mijn allereerste herinnering.
Toen ik als babygansje net uit het ei kwam, keek ik om me heen, rilde even en zei hardop:
'Wat is dit voor grote, koude wereld? Waar is mama?'
Ik schiet altijd helemaal vol als ik daaraan denk…, dat pluizige, gele bolletje, dat trillende dotje dons... zo kwetsbaar, zo puur.
Tot ik me bedenk:
Die gans was ik dus.
En drie seconden later poepte ik in mijn eigen eierschaal..., de vieze spetters vlogen in de rondte...
Tja. Zo diep gaat het ook weer niet, mijn mooie gevoelens..., er is altijd wel iets dat het verpest...
DagDag Gak(je)
******************************
Laatst betrapte ik mezelf op een mijmering over de mens:
Altijd haastig, denken dat ze vrij zijn — maar wandelen in rechte lijnen.
Bij die gedachte alleen al kreeg ik een opvlieger.
Penopauze? Nee hoor.
Ik voel gewoon de lucht onder mijn vleugels.
Heerlijk.
Ik vlieg waarheen ik wil. Vrij.
DagDag Gak(je)
******************************
'Toen ik laatst boven een jagende vos vloog, riep ik naar beneden: ‘Zoek je mij? Ik ben een drone met attitude, stom landdier!’ Ach, dat soort kreten naar beneden slingeren zijn mijn kleine geneugten in het leven.'
DagDag Gak(je)
******************************
Bij herlezing van mijn verhaaltje gisteren, in het ganzendialect, heb ik een storende fout in de tekst gemaakt, ik heb een spelling verkeerd gedaan en een woordje vergeten. Het moet natuurlijk zijn tjokflapsamehoelakwak... En het woordje dat ik ben vergeten is: watervlometconstipatieerwtkikker... Hoe kan ik het vergeten...! Maar nu weet je alles weer en heb ik het rechtgezet. Doeibananenknoei, daar heb je hem weer, dat verschrikkelijke stopwoordje van me, komt door de stress...
DagDag Gak(je)
******************************
Ik vind het weleens leuk om iets te vertellen in mijn ganzendialect, daar komt het: 'Kwek Krak, Kwakfant, snavelkrinkel, wabbeloei tjokflap amehoelakwak..>
(Je zult misschien erg nieuwsgierig zijn wat hier boven staat, daar komt de vertaling: 'Ik zag een kruising tussen een olifant en gans op 1 poot dansen...' En er staat nog een woord tussen die ik van Linda niet mag vertalen, omdat het in haar ogen een vies woord is... Ik vind van niet, maar zoals altijd Linda is en blijft de baas...) (hoopt ze... hi, hi..., via tjokflap kriebelwats boor ik al jaren die hoop de grond in... Daarom kan je onze relatie voortreffelijk noemen...)
DagDag Gak(je)Gisteren tijdens onze vlucht... Linda: 'Gakje, waarom vliegen we altijd in een V en nooit in een S van ‘samen’?'
Ik zei toen: 'Omdat jij geen romantiekvlieger bent..., zullen we daar vanavond verder over praten als we in ons lieflijke nestje liggen.., lief..!'
Linda zei vanmorgen: 'Je bent erg idolaat van jezelf...'. Ik vroeg haar: 'Kan je dat eten...?' Lezer weet jij misschien wat idolaat betekent, ik kan het niet opzoeken want ik ben op mijn bril gaan zitten... Maar lief hè, Linda vindt mij idolaat..., dan weet je dat alvast... Het zal wel een variatie zijn op schattebolletje, dat zegt ze ook weleens tegen me...
DagDag Gak(je)Vanmorgen verklapte ik Linda mijn geheime recept voor kroos:
'Eerst laat ik het weken in een plasje ochtenddauw, liefst uit een reigernest, daarna roer ik het met m’n snavel tot een lekker soppig prutje. Als finishing touch laat ik er een vochtige boer overheen als aroma. Smullen maar!'
Linda keek me aan en zei droog: 'Ik kom niet bij je eten...'
En eerlijk? Dat vond ik behoorlijk ongevoelig, bot van haar hè... Ik deel toch niet voor niets mijn geheime recept? Een beetje wellevendheid mag best... Hopelijk wil jij bij me komen eten...!
Als kind deed ik dat ook al: kreeg ik op m’n kop, dan deed ik er een schepje bovenop. Pure rebellie!
Heerlijk toch, die eeuwige jeugd? Ik hoef niet terug naar mijn kindertijd, ik bén er nog steeds.
Elke dag speel ik het kind, zonder school, zonder bedtijd, en mét pindakaas in m’n wenkbrauw.
Dus voilà, lieve lezer: een gratis levensles. Laat je innerlijke ettertje lekker los.
Je mag me later bedanken… of nadoen tijdens het ontbijt...
Hoe dat kan? Simpel: Linda heeft een perfecte man. (Toevallig ben ik dat) En een perfecte man zorgt natuurlijk voor een perfecte liefde. Dat is gewoon basis- en geen hogere wiskunde, Jan.
Dus Jan, lieve schat, als jij nog eens zo’n filosofische spreuk op het internet gooit, wil je dan eerst even overleggen met figuren die er echt verstand van hebben? Zoals ik. En eventueel Linda. Maar vooral MIJ raadplegen. (ik zit immers direct aan de bron van de perfecte kennis).
Met liefde (perfecte liefde uiteraard),
De bescheiden kampioen van de romantiek